Η συνειδητοποίηση του πόσο σημαντική είναι η φύση στην ψυχική και πνευματική ισορροπία του ατόμου, είναι τόσο παλιά όσο και ο κόσμος και αναπτύχθηκε σε όλες τις ηπείρους μέσα από τη φιλοσοφία, την κουλτούρα, τη θρησκεία και τις επιστήμες .
Στη σύγχρονη επιστήμη της Ψυχής, κορυφαίοι ψυχαναλυτές έχουν αναφέρει την επίδραση της φύσης στην ανθρώπινη ψυχολογία στα γραπτά τους, όπως ο Fromm και ο Jung. Συγκεκριμένα ο γερμανός Erich Fromm, στο έργο του The Anatomy of Human Destructiveness (1973)-Η ανατομία της ανθρώπινης καταστροφής- εισάγει τον όρο «Βιοφιλία» που την περιγράφει ως «παθιασμένη αγάπη της ζωής και ό, τι είναι ζωντανό». Ο όρος χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τον Αμερικανό βιολόγο Edward O. Wilson στο έργο του Biophilia (1984), που πρότεινε ότι η τάση των ανθρώπων να επικεντρωθούν και να συνδεθούν με τη φύση και άλλες μορφές ζωής έχει, εν μέρει, μια γενετική βάση και υπάρχει η υποψία ότι η αυξημένη εξάρτηση του ανθρώπινου είδους από την τεχνολογία έχει οδηγήσει σε εξασθένιση της ανθρώπινης κίνησης για σύνδεση με τη φύση.